Miroslav Krleža: Evropa danas

“Posvećujući sve svoje bogato znanje ženama, tkaninama, loptama i strojevima, Evropa se danas miče sa svojim topovskim cijevima i pneumatičkim točkovima i benzinskim kantama  i filozofijama kao žalosna sablast koja između toplih tropskih daljina i maglenog ledenog sjevernog mora ne zna što da počne, čega da se prihvati i kamo da zapravo krene, u stravi pred svojim vlastitim utvarama, u protuslovlju sa svojim intimnim lažima, bogata, kao nikad još u prošlosti, a prazna i dosadna kao odsvirana gramofonska ploča”.

“Tipična je evropska pojava, da u najveće evropske istine izgovorene ispod vješala, na stratištima, po tamnicama i na golgotama, a te raspete i popljuvane istine postaju evropske zastave i viore se vjekovima”.

“Strojevi evropski rade i stvaraju dvadeset i četiri sata na dan, i danas kad je evropska materijalna kultura veća nego ikad prije, kada Evropa znade više nego što je ikad ranije znala, danas se intelektualna elita Evrope dosađuje”.

“Prolaze narodi evropski u defilejima historijskim, kao da je netko po kontinentima rasuo pune kutije dječijih olovnih soldata, i dok na usijanom retortom sebi Faust razbija glavu zbog evropskih dilemma –treba li vjerovati ili htjeti, biti ili ne biti, doživjeti ili znati – dok se u mozgovima evropskim kao u alkemijskim pivnicama kuhaju osnovna neriješena pitanja o odnosima subjekta i objekta, o apsolutnom i relativnom, dotle se evropski narodi igraju svojim olovnim igračkama ratova, i ta djetinjasta halabuka traje u Evropi već sedamdeset hiljada godina”.
 
"Zvao sam se Giordano Bruno, spalili su me na lomači, kad sam izdahnuo u njihovom smislu pristojno, kao ugledan veleposlanik i gavan Voltaire, triput su me izbacili iz groba. Pojavio sam se u ovoj ludnici kao Bakunjin, pak su me gonili do smrti kao bijesno pseto, a kao Hercen ili Mickiewicz ili Spopin umro sam u izgnanstvu od ovidijevske tuge za rodnim zavičajem. Pregazili su me kao Petöfija, a kao prezreni Jehudija Heine i danas sam još njemačka sramota. Zaklali su me kao Landauera, a moje lordovsko ime Byronovo nepristojno je izustiti glasno u torijevskim krugovima sve do dana današnjega. Predao sam dušu Nečastivom kao paralitik Baudelaire, a kao Verlaine pisao sam himne Bogorodici, ali ni to mi nije pomoglo. Uprkos tome ubajbučili su me i žigosali zbog moga nemoralnog života. Pobjegao sam u tropske groznice kao Rimbaud, među Polinezijce na Tahiti, u ludnicu kao Van Gogh..."
 
Cijeli tekst Evropa danas može pročitati u zbirci eseja “Evropa danas”, Oslobođenje, Sarajevo, 1973. ili u nekom drugom izdanju koje Vam dođe pod ruke.